In de kern lijkt het te gaan over zaken die voor de kinderen belangrijk zijn. Zij wensen gewoonweg aandacht en een liefdevolle omgeving waarin er naar je geluisterd wordt. Waarin je samen met anderen kunt werken aan je ontwikkeling en waar mensen zijn die je niet alleen willen, maar ook kunnen helpen met je problemen.
Deze vraag lijkt eenvoudig te beantwoorden maar dat is het niet. Naast bescherming heb je ook mensen nodig die verstand van zaken hebben en je kunnen begeleiden. Deze mensen hebben ook een omgeving nodig waarin je mag leren, je tijd gegund wordt, je zelf beslissingen mag nemen en je niet doorlopend moet registreren of verantwoorden.
Wat we in elk geval niet nodig hebben is een markt waarbij er allerlei jeugdzorgwinkels hun producten aanbieden. Het ene product nog mooier en goedkoper dan het andere product. Organisaties lopen over die markt en maken keuzes bij het inkopen doen. Dat we daarbij niet altijd aan de belangen van kinderen denken is al aangetoond in de onderzoeken en rapporten die zijn verschenen.
Niemand wil dit en iedereen weet wat we willen maar toch verandert er niets. Blijkbaar zitten we vast in systemen en regeltjes die in de loop van decennia bedacht en toegepast zijn. Tegelijk is geluk en gezondheid niet echt maakbaar en zijn er kinderen die bescherming nodig hebben. Vaak is dat omdat ze in een onveilige thuissituatie opgroeien of omdat deze kinderen in een groep of omgeving terecht zijn gekomen waarbinnen zij uitgebuit, onderdrukt worden. Of juist de onderdrukker of uitbuiter zijn geworden. Je kunt op vele manieren onveilig zijn, zelfs ook als professional.
Het goede nieuws is dat we dingen kunnen doen die zeer helpend zijn. We moeten met de juiste vraag beginnen. "Ik zie dat het niet goed gaat, wat kan ik voor je doen?’Daarbij moeten we leren denken en werken vanuit de relatie tussen kinderen die bescherming nodig hebben onderling en de relatie die zij aangaan met de mensen die hen kunnen helpen. Dat in die relatie pedagogische voorwaarden belangrijk zijn voor de ontwikkeling is zo logisch. Dat we de pedagogische voorwaarden en de relatie vervolgens al snel weer vergeten als we afspreken om elkaar te controleren, factureren en beheersen is nu net het grootste punt.
Wanneer wordt het normaal om leerkrachten, begeleiders, behandelaren en andere bevlogen professionals de ruimte te geven om gewoon hun werk met passie en betrokkenheid te doen? Als we niet naar hen en de kinderen luisteren wordt het nooit wat. Kortom begin eens wat vaker met de vraag of je iets voor de ander kan en mag doen!? Misschien dat we dan ook wat vaker de successen kunnen vieren.